عصری بود که صدام کرد.رفتم بیرون.برام میوه پوست کنده بود.ازش تشکر کردم و رفتم تو آشپزخونه.اونم اومد نشست و گفت"تو واقعا پسر خوبی هستی یا جلوی من اینطوری نشون میدی؟فقط نگاهش کردم که دوباره گفت"دیوونه شدم تو این خونه به خدا!"   گفتم"میخوای امشب بریم سینما؟  گفت"آره!چرا نمیخوام؟    گفتم"خب آماده باش که یه ساعت دیگه بریم"    گفت"باشه"

بقیه در ادامه ی مطلب

40ثانیه به مرکز تصویرنگاه کنیدوبعدبه دستتون که روی موسه نگاه کنید

«بعضی‌ها از جمله تلویزیون جوری با موضوع آمریکا و نسبتش با جمهوری اسلامی
برخورد می‌کنند که حقیقتا حیرت‌آور است. وقتی آمریکا به ما بد و بیراه
می‌گوید خبر آن را با شادی زایدالوصفی بیان می‌کنند و وقتی آمریکایی‌ها از
موضع مهربانی و انصاف صحبت می‌کنند سعی می‌کنند یا آن را نشنیده بگیرند و
یا خیلی کم‌رنگ و بی‌اهمیتش جلوه دهند. چرا؟»

به گزارش ایسنا، سید عبدالجواد موسوی طی یادداشتی در وبلاگ نخبگان
خبرآنلاین با این مقدمه نوشت: «به احتمال قریب به یقین آنها در دشمنی
آمریکا با ما سود و منفعتی می‌بینند که ما نمی‌بینیم. شاید هم این منفعت
کاملا فردی است و در این نزاع و خصومت پلوی آنها چرب‌تر می‌شود. نمی‌دانم
اما این را می‌دانم که این نحوه برخورد خیلی ناشیانه و خام‌دستانه است و
خلاصه دم خروس بدجوری از زیر پیراهن بعضی از حضرات بیرون زده است.

گیرم ما همچون جناب ملا نصرالدین قرار است تا آخر عمرمان بگوییم چهل سال
داریم و در پاسخ به معترضان هم بگوییم حرف مرد یکی است. هیچ ایرادی هم
ندارد اما کمی ظرافت و هنرمندی و صداقت هم اگر چاشنی این ثابت قدمی بشود بد
نیست. نمی‌توان بام تا شام مردم را به صدق و فتوت و جوانمردی و اخلاق دعوت
کرد و آن وقت در مواجهه با خصم، همه اینها را زیر پا گذاشت. اصلا این
مفاهیم در مواجهه با آن که دشمن است، معنا پیدا می‌کند وگرنه در مواجهه با
دوست که نیازی به نادرستی و خلاف مروت و جوانمردی رفتار کردن نیست.

برای اینکه مثالی صریح و روشن بزنم، به اخبار ساعت 14 شبکه یک دیروز یعنی
نهم مهر 1392 اشاره می‌کنم. مجری خبر با شادی کاملا آشکاری از حرف‌های جدید
اوباما می‌گوید و از اینکه او به فاصله چند روز از لحن مهربانانه‌اش با
ایران، دوباره با لحن تحدیدآمیز با ایران سخن گفت. تا این جایش خیلی مهم
نیست. نه اینکه مهم نیست، یعنی از فرط تکرار دیگر برایمان عادی شده اما این
نکته‌ای که می‌خواهم خدمتتان عرض کنم را نمی‌توان بی‌خیال شد. مجری محترم
در بخش خلاصه خبر گفت: «اوباما گفت همه گزینه‌ها در رابطه با ایران
"به‌ویژه" گزینه نظامی روی میز است.» در بخش تفصیلی اخبار، مجری محترم گفت:
«اوباما گفت همه گزینه‌ها در رابطه با ایران "از جمله" گزینه نظامی روی
میز است.» در پایان و در بخش مروری بر اهم اخبار هم مجری محترم گفت:
«اوباما گفت همه گزینه‌ها که گزینه نظامی هم "شامل" آن است روی میز است.»

چرا اگر یک رسانه خارجی در ترجمه یک کلمه از سیاست‌مداران ایرانی بی‌دقتی
کند زمین و زمان را به هم می‌دوزیم اما به خودمان اجازه می‌دهیم به راحتی
از قول دیگران یک باربگوییم "به‌ویژه"، یک بار بگوییم "از جمله" و در پایان
هم بگوییم "شامل"؟ این سه کلمه آن هم در عالم سیاست که این قدر حضرات
حساسند که بدانند اول آقای روحانی به آقای اوباما زنگ زده یا بالعکس، یک
معنا می‌دهد؟ اصلا وقتی اینقدر شلختگی و بی‌دقتی در تنظیم یک خبر واحد وجود
دارد، مخاطب حق ندارد در اصل خبر شک کند؟

توجه بفرمایید که بنده در این یادداشت نه طرفدار رابطه با آمریکا هستم بلکه، فقط دارم بحث شکلی و فرمی می‌کنم و اینکه حتی
دشمنی هم دارای قواعدی است که باید آن را رعایت کرد. همین.»